ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးထဲ ဒီေန႔၀င္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဖံုအလိမ္းလိမ္းတက္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ ေျခာက္လနီးပါးေတာင္ ပစ္ထားခဲ့မိတာ…..

The Trial: Day Nine

The court adjourns and next trial is on Monday the June 1st. Lone witness from DASSK side testifies in today’s trial.

There are rumors that the court is ready to make its verdict as soon as next week.

It seems that the regime is more defensive.

The question is how long more the international community can keep up its attention.

The Trial: Day Eight

Not much comes out from the trial itself. Daw Khin Khin Win and Ma Win Ma Ma testify.

There are more voices expressing dissent even from ASEAN SG, Surin Pitsuwan.

The Trial: Day Seven

DASSK was cross questioned by the judges. Diplomats and some journalists were allowed. DASSK submitted a written statement and insisted her innocence.

More international outcry comes out. This time also joins even China in the name of ASEM – the 9th Asia - Europe Meeting - which was held in Hanoi, Vietnam. Foreign ministers call for the release of DASSK and all other political prisoners.

House arrest was officially lifted. The authority said that they had planned to release her and that faces with no surprise by the international community. This kind of international attention and pressure is quite significant and has never happened before.

The Trial: Day Six

23 witnesses but no security official who guarded DASSK’s house.

The Trial: Day Five

The court accepts to hear the accusations against DASSK plus three. Monday the May 25th will be the beginning of big days for both sides.

The Trial: Day Four

Day Four expectedly turns back to normal: no media, no diplomat.

International outcry is clearer and louder but no one knows where it leads. Ban ki-moon said that he will go to Burma in an interview with CNN but mentioned no exact date. The speculation is that he probable goes while he is in Asia after going to Sri Lanka. The question is: does his visit this time make real impact on the situation? If any, what kind of impact it may have?

Talk of ICC and Security Council comes out from different corner of the world. It also is still questionable.

One thing which may be worth to note is the presentation of state media about the trial. It no longer mentions DASSK as defendant in Burmese; the mention of the accused violation state media is no longer the violation of state protection law.

It becomes more and more interesting.

The Trial: Day Three

Day Three witnesses an unexpected events. Some journalists and 30 some diplomats were allowed to have a look at the trial. More, diplomats from three Rangoon based embassies got the chance to meet with DASSK separately: Russia as the president of UNSC, Thailand as the president of ASEAN, Singapore as the Dean of Diplomatic Corps. in Burma. The meeting was videotaped and broadcasted from MRTV.

There came out a lot of speculation, a lot of comments on the move.

There will come more speculation and more comments.

So par more speculators and more commentators.

Good news? Hold your breath!

The Trial: Day Two

Five witnesses - 4 police officers and one quarter level official – testified. There was not much note-worthy. It was almost about John William Yettaw.

Noting at current pace of the trial and the news of more than 20 witnesses plan to testify, the trial could take as long as three months according to some estimation.

Let’s assume that the estimated time-length of the trial is right enough, there might raise one more question: what’s the motive behind this?

For sure is that Daw Aung San Suu Kyi is going to stay inside Insein prison compound during this. She will not have the chance to access outside news like she stays at her home. One thing no one can know for sure is that how much chance her lawyers could get talking and discussion with her not only about ongoing trial but about other concerned matters.

She still has not received another visit by her personal physician, Dr. Tin Myo Win. And it’s also not clear that he will be allowed to do so. Has he requested? Has Daw Aung San Suu Kyi requested?

So far, the trial has raised more questions than answers, if any.

International outcry is still growing. But, will it go far enough to reach a viable outcome? It’s very unlikely citing May 30, 2003 situation.

Who’s watching closely?

The Trial: Day One (Amm! Calling Day Two is also right)

Modern human history may want to record this as one of the world’s most notorious trials. Law schools around the world might be watching this closely and they may consider making it a sample case study.

If it were in an open society, the free media would question like this: is it being performed by due course of law or by politically motivated?

Even if a scenario is crystal clear in the view of most of the people, questioning would never be a wrong move. It will create more spaces for all the arguments.

“ျပန္ၾကည့္ သုိ႔မဟုတ္ မွန္ (၁)”

ဘ၀ဆုိတာ
တုိတုိကေလးတဲ့
ေန႔တဓူ၀ကိစၥေတြလား
သင္ … သင္ …
ျမန္ျမန္သာသင္လုိက္ …

ဘာလုပ္မလဲ
ေဒါသေတြ
ေမာဟေတြ
မာန္မာနေတြ
…… ေတြ
…… ေတြ
…… ေတြ

တေန႔တေန႔
မ်က္စိတမွိတ္
လွ်ပ္တပ်က္ …

ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ
ဘာအတြက္လဲ …
ေလာကႀကီးအတြက္လား
ႏုိင္ငံအတြက္လား
မိသားစုအတြက္လား
ကုိယ့္အတြက္လား၊

တခုခု …
ေလွ်ာ့ … ေလွ်ာ့ … ေလွ်ာ့ …
လုပ္ႏုိင္တာေတြး …
လုပ္ႏုိင္သေလာက္ေတြး …
လုပ္ႏုိင္တာလုပ္ …
လုပ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ …

ေက်နပ္ဖုိ႔အတြက္
ေနတတ္ဖုိ႔လုိတယ္၊
ေနတတ္ဖုိ႔အတြက္
စိတ္ရွင္းဖုိ႔လိုတယ္၊
စိတ္ရွင္းဖုိ႔အတြက္
အေတြးရွင္းဖုိ႔လုိတယ္။

အေတြးရွင္းမွ
အလုပ္ရွင္းမယ္ …
အလုပ္ရွင္းမွ
ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မယ္ …
ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မွ
လုပ္ရက်ဳိးနပ္မယ္ …
လုပ္ရက်ဳိးနပ္မွ
ဘ၀အရသာ ပီျပင္မယ္ …

ဘ၀ဆုိတာ
တုိတုိေလးတဲ့ … ။ ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလက ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အေဟာင္းေတြျပန္ေမႊရင္းနဲ႔ ေတြ႔လို႔ တင္ထားလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမထားခဲ့ပံုရပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္းသည္လည္း ခ်စ္ျခင္းမဟုတ္ေလေသာအခါ

တေန႔တေန႔ အေသးအဖြဲကိစၥေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္။
မပိတ္ဘဲ မွိတ္မွိတ္သြားတဲ့မီးတိုင္ကို
လင္းေအာင္ျပန္လုပ္ရတာက အႀကိမ္တရာမက
“ငါဘာေကာင္လဲ” လို႔ စဥ္းစားအေျဖထုတ္တာက
အႀကိမ္တေသာင္းမက …
လူတေယာက္အသက္ရွင္ေနတဲ့ရက္ေတြမွာ
ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္ေတြက
အသက္ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ တကယ္လိုအပ္တာလား …
ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥေတြေလာက္အတြက္သာ
ေန႔တဓူ၀အသက္ရွင္သန္ခဲ့ၾကရင္
ဒီကဗ်ာကို ဒီ VAIO ေပၚမွာ ေရးဖြဲ႔ဖို႔ေတာင္ အခြင့္ရမွာမဟုတ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာက မုန္းခ်င္းဖြဲ႔ကဗ်ာတပုဒ္ထက္ ဘာမွပုိမထူးလာ။
ေဟာ … မိွတ္သြားၿပီ …
ေဟာ … လင္းလာၿပီ …
ေဟာ … မွိတ္သြားျပန္ၿပီ …
ေဟာ … ျပန္လင္းလာျပန္ၿပီ …
မွိတ္လိုက္ လင္းလိုက္ လူ႔ဘ၀ …
ဒီစကၠန္႔ေတြၾကားထဲမွာပဲ
ခ်စ္တဲ့ညီက မၾကာခင္မွာ “ငါဟဲ့ အုိဘဲ့ေယာက္်ား” လို႔
ေႂကြးေက်ာ္ဖို႔အခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ …
ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ …
ကိုယ္ေတြကို မသိတာေတြ ျမင္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့၊
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ …
ကိုယ္ေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ရွာရွာေဖြေဖြ သိေစခဲ့တဲ့။
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ …
ကိုယ္ေတြကို တသက္စာရွာမေတြ႔ႏုိင္မယ့္တရားေတြျပခဲ့တဲ့၊
ကိုယ္ခ်စ္ေနဆဲ ပင္လယ္ဓားျပႀကီးတေယာက္က
Bond အေခြၾကည့္ၿပီး အေတြးသစ္ရ ကဗ်ာဖြဲ႔။
ကဗ်ာေကာင္းေကာင္းမဖြဲ႔တတ္တဲ့လူကလဲ
ဖြဲ႔တတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ …
စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္သူကလဲ
ေရးတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ …
ပန္းခ်ီေကာင္းေကာင္းမဆြဲတတ္သူကလဲ
ဆြဲတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ …
သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းမဆိုတတ္သူကလဲ
ဆိုတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ …
အခ်စ္ေကာင္းေကာင္းမခ်စ္တတ္သူကလဲ
ခ်စ္တတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ …
အေဆာင္အေယာင္နဲ႔
အေယာင္ေဆာင္တာေတြကိုပဲ
တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေနတဲ့ကမာၻ …
အျပင္မွာမိုးရြာေနတယ္ …
ခ်စ္သူက မအားဘူး …
အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က အသံအရမ္းျမည္တယ္ …
မနက္ျဖန္ ေဆးသြားယူရမယ္ …
ဘီယာခြက္ထဲမွာ ဘီယာကုန္သြားၿပီ …
နာရီက ၈ ခ်က္ျမည္တယ္ …
အိမ္ကိုဖုန္းေခၚရမယ္ …
ေမေမနဲ႔စကားေျပာရမယ္ …
ကံေကာင္းရင္ ေဖေဖနဲ႔လည္းေျပာရမယ္ …
ညီမေလးနဲ႔စကားေျပာရမယ္ …
ညီမေလးရဲ႕သမီးနဲ႔ စကားေျပာရမယ္ …
အေသးအဖြဲေတြကိုညည္းေငြ႔ရင္း
စေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာ …
အေသးအဖြဲေတြကိုခ်ီးေျမႇာက္ရင္း
အဆံုးသတ္ပါတယ္။ ။

အေဟာင္းမ်ား (တစ္)

ဒီဘေလာ့ဂ္ကို တဲခနိကပိုင္း အဓိကစလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က ေျပာလာတယ္။ ဘာအသစ္မွမတင္ဘဲ ဒီေလာက္ ၾကာၾကာေနတာ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ အတုိေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ တင္သင့္တယ္တဲ့။ ကုိယ္ကလည္း တခုခုတင္ဖို႔ စိတ္ကူးေပၚလာလိုက္၊ ဆံုးေအာင္ မေရးျဖစ္ တာနဲ႔ပဲ မတင္ျဖစ္လိုက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တရက္ ေရာက္သြားလိုက္နဲ႔၊ ဒီေန႔ေတာ့ အသစ္မတင္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေရးထားခဲ့ဖူးၿပီးသား အေဟာင္းေလးေတြ ျပန္တင္ရင္လည္း မဆိုးပါဘူးဆိုၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကေနဆိုရင္ တလေက်ာ္ေတာင္ ၾကာသြားတာပဲ။ ရွက္လိုက္တာဆုိတာ။ စတုန္းကေတာ့ မိုးလားကဲလား၊ မီးကိုစေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကမာၻဦးလူသားလို … ေတာ္ပါေသးတယ္ေလ၊ ဒီဘေလာ့ဂ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ လူအမ်ားႀကီး မသိေသးလုို႔။
အခုလည္း နဂို စိတ္ကူးအတိုင္းပါပဲ။ အသစ္မေရးျဖစ္ေသးတဲ့အတူတူ အေဟာင္းပဲ တင္လိုက္ ပါတယ္။ ၂၀၀၇ တုန္းကဆိုေတာ့ သိပ္အေဟာင္းႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေဟာင္းေတြတင္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ကဗ်ာကိုပဲ အရင္တင္ခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေရးထားၿပီးသား ကဗ်ာေတြထဲက စကာတင္လုိက္ေရြးေတာ့ ႀကိဳက္တာ တခုမွကို မေတြ႔ဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ့အခ်ိန္က ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ပရိသတ္ေတြကို အားေတာင္နားမိတယ္၊ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ လည္း ရွက္စိတ္၀င္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္မွာပါထားဖူးၿပီးသားဆိုတဲ့ ေအာက္ေျခမွတ္စု မပါတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႔က ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ။
မိဘဆုိတာ ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး က်ဳိးက်ဳိး ကန္းကန္း ခ်စ္တာပဲတဲ့။ ကိုယ္ေရးခ့ဲတာပဲ၊ ခုခ်ိန္မွာ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ကိုယ္ေရးခဲ့တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ လက္ခံရမွာပဲ။ လာတဲ့သူေတြကို အေကာင္းစားေလးေတြနဲ႔ ဧည့္မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။

“ေလာက ေကာင္းကင္ ပင္လယ္ ခ်စ္ျခင္း”

• ခ်စ္တယ္ … သိပ္ခ်စ္တယ္ …
ေလာကဟာ ခ်စ္စရာကြဲ႔
သိပ္ကိုခ်စ္တယ္။
• အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ …
မႏူးမနပ္ေကာင္ေလးတေယာက္
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အႏုပညာကို
ရွာေဖြခဲ့သတဲ့ကြယ္။

• တခါတခါ ေကာင္းကင္ဟာ ျပာ
တခါတခါ မျပာ့တျပာ
တခါတခါက်ေတာ့
မြဲျပာ။
• မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ာ
ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ့္အေပၚမွာရွိတာ
ျပာမယ္ဆိုျပာ ၀ါမယ္ဆို၀ါ
မျပာ့တျပာ မ၀ါ့တ၀ါ
ခင္ဗ်ား မဟုတ္က ဟုတ္က မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။
• တခါတေလက် ပင္လယ္က ႏုရြ
တခါတေလက်ေတာ့ ထႂကြ
ဆူနာမီတဲ့ နားမလည္ႏုိင္စရာ
ပင္လယ္ျပာ။
• မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ာ
ခင္ဗ်ားဟာ ပင္လယ္ပါ
က်ယ္ေျပာကာ လွပတာ
ဘာေၾကာင့္ ခုလိုရက္စက္
ခင္ဗ်ားမို႔ လုပ္ရက္ေလတာ။

• ခ်စ္တယ္ … သိပ္ခ်စ္တယ္ …
ေလာကဟာခ်စ္စရာကြဲ႔
သိပ္ကိုခ်စ္တယ္။
• ဒီလိုနဲ႔ပဲ
မႏူးမနပ္ေကာင္ေလးတေယာက္
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အႏုပညာကိုရွာေဖြရင္း
မိုးလင္းခဲ့သတဲ့ကြယ္။ ။

ဒီကဗ်ာကို ေရးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ဘယ္လို လံႈ႔ေဆာ္မႈနဲ႔ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့ စဥ္းစားလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ အင္းေလ … အဲဒီလံႈ႔ေဆာ္မႈဆိုတာကလဲ တကယ့္အစစ္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာကိုး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်နပ္စရာတခုရပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္ တင္ႏုိင္လို႔ပါ။

ဒီးယား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (တစ္)

သို႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
၆၁၀၀ ေဟဗန္ေဗးနီးယား အဲဗန္းႏ်ဴး
သည္ စီးတီး၊ သည္ ကန္းထရီး
၂၁၃၁၉၁၅

မွ
မွန္ကူကြက္
အမွတ္နဲ႔လမ္း၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေရွ႕
သူႀကီးဘတုတ္ရြာ
ရက္စြဲ။ ။ ၁၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉
ဒီးယား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ …
ဟဲ ဟဲ အဂၤလိပ္ကိုတိုက္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ေအာင္ သင္ရမယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာဖူးတယ္ ဆိုလား က်ေနာ္ ၾကားဖူးတာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘုိုလို စ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တာ။ ေနာက္ထပ္ တခုရွိေသးတယ္။ ဟက္ပီး ဘတ္ေဒး ဒီးယား ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ဒီေကာင္ အေတာ္ ကၽြန္ေစာ္နံေနပါ လားဆိုၿပီး စိတ္ေပါက္လို႔ တုတ္ေကာက္နဲ႔ ထႏွက္ရင္လည္း ခပ္သြက္သြက္ေရွာင္ရမွာပဲ။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၉၄ ႏွစ္ဆိုေတာ့ မသြက္မွ မသြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ။
က်ေနာ္ကမွ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလး ေျပာေဖာ္ရတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္။ ေလာကႀကီးထဲ ေက်းဇူးကန္းတဲ့လူေတြ အသေခ်ၤၾကားထဲမွာ က်ေနာ့္လိုလူမ်ဳိးက ခပ္ရွားရွား။ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတာနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေစာ္နံတယ္မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ အခုဟာ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ …………… ဗ်။ ဂလိုဘယ္ျဖစ္ဖို႔က ဂလိုဘယ္လန္းေဂြ႔ေလးတခုေတာ့ လုပ္ထားမွ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒါေတြသိမွာပါ ေလ၊ က်ေနာ္ ဒဲ့ႀကီးလုပ္လိုက္လို႔ နည္းနည္းေတာ့ ဖုသြားတာ မလား။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလဲဗ်ာ၊ သြားလိုက္တာမ်ား တခါမွ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ လူပ်က္ေတြေျပာသလို ေျပာရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ “ငါ့ဘႀကီးကြာ၊ ေသသြားတာ ဘာသတင္းမွကို မၾကားရေတာ့ဘူး” ဆိုတာေလ။ သတင္းေလးဘာေလးမ်ား ေမးလွည့္၊ ေျပာလွည့္ပါဦးေတာ့လား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာ။ ေနႏုိင္လိုက္တာဆိုတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို။ ခုေတာ့လည္း ေနႏုိင္လိုက္တာဗ်ာ၊ စိတ္ေတာင္နာတယ္။ သိပ္မအားမလပ္ျဖစ္ေနရင္လည္း လူၾကံဳနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေမးလို႔ရပါတယ္ဗ်ာ၊ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေမးဦးမွေပါ့။
တခုေတာ့ရွိပါတယ္ေလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနရာကလည္း လူၾကံဳရွားပါးဘိသနဲ႔။ ဟို ေဒါက္တာ မာတင္ လူသာကင္းႀကီးဆိုလား၊ အဲဒီလူႀကီးနဲ႔က်ေတာ့လည္း ေ၀းတာကိုး၊ ထားပါေတာ့ေလ။ ေနာက္ ကံေကာင္းလုိ႔ လူၾကံဳေရာက္လာရင္သာ အမွာစကားေလးပါးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ … ေနာ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနရာက စာထည့္ေတာ့လည္း မေရာက္၊ က်ေနာ္ထည့္တဲ့စာေတြ အေစာင္မနည္း ေတာ့ဘူး။ ေရစစၥရီလုပ္တာေတြေတာင္ ပါေသး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အိုးလ္ဒ္စကူးလ္ဆိုေတာ့ အင္တာနက္ေလး အီးေမးလ္ေလးလည္း မသံုးတတ္၊ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္ေလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သံုးတတ္လည္း ကေဖးရွာရတာနဲ႔၊ အိုႀကီးအိုမျဖစ္မွ သြားရလာရတာနဲ႔၊ ကြန္နက္ရွင္းကလည္း ေကာင္းဦးမွ။ ဒါနဲ႔ပဲ အီးေမးလ္လည္း က်ေနာ္ပို႔လို႔မရ။
အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ေမးခ်င္တာေတြ တပံုတပင္ ရင္နဲ႔အျပည့္ကို ခုထိကို …… ….. မေမးရေသးဘူး၊ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။
“မင္းကလည္း စကားကမစရေသးဘူး၊ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာက စလာၿပီ၊” မလုပ္နဲ႔၊ တုတ္ေကာက္နဲ႔ရြယ္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားနဲ႔၊ စိတ္ေလွ်ာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေအးရာေအးေၾကာင္း သြားေနၿပီးေတာ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္ႀကီးေဒၚေတြ ေျပာေျပာေနၾကသလို အိပ္မက္ေလးဘာေလး ေပးရင္လည္း ေကာင္းရဲ႕။ ခုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာက အိပ္မက္ လည္းမေပး၊ စာလည္းမေရး၊ အီးေမးလည္းမပို႔တဲ့အျပင္ ဒီေလာက္ၾကာတဲ့အထိ မ၀င္စားတာ ေတာ့လည္း မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ။ အခုမွ အဆက္အသြယ္ေလးျပန္ရလာလို႔ စာေလး တေစာင္ ျပန္ေရးခြင့္ရတာ။ ဒါေတာင္ ဒီစာက ေပ်ာက္မလားမသိေသးဘူး။ ဒါပဲေနာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိုေကတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္ေရးလုိက္တာ၊ မေရာက္ဘူးလို႔ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကားရန္႔အစ္႐ႈးပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေမးလုိက္ဦးမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ ….. အန္စီယူဘီက စင္ၿပိဳင္အစိုးရတခု ထပ္ဖြဲ႔မယ္ဆိုလား၊ လက္ရွိ စင္ၿပိဳင္အစိုးရကို ေျပာင္းၿပီး ဖြဲ႔မယ္ဆိုလားပဲ ေျပာေနသံၾကားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။ ထပ္ဖြဲ႔တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျပာင္းဖြဲ႔တာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ ….
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ….. လွ်ဳိေတာ့ မလွ်ဳိနဲ႔ေနာ္၊ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ဘူး၊ ခပ္ခ်ာခ်ာဆိုၿပီး ႏွပ္ဖို႔ ေတာ့မၾကံနဲ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဒါမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္မလား။ စာမရဘူးဆုိၿပီးေတာ့လည္း အေပ်ာက္မရွင္းလိုက္နဲ႔ေနာ္။ ဒီစာက မေရာက္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့နည္း အတိုင္း က်ေနာ္ထည့္လိုက္တာ။ တံဆိပ္ေခါင္းလည္း ကပ္ေပးလိုက္တယ္။
အိုေက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရ။ က်ေနာ္ စာ႐ိုက္ရတာ ေျငာင္းလာၿပီ။ ေနာက္မွ ထပ္႐ိုက္ေတာ့မယ္။
ေအာ္ …. ေစာရီး ေစာရီး၊ ေမ့ေတာ့မလို႔။ အန္တီစု ေနေကာင္းတယ္ …… လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟို … မစ္စတာဂမ္ဘာရီႀကီးသြားတုန္းကထြက္လာတဲ့ ေနာက္ဆံုးပံုေတြ ေတြ႔လိုက္ရတာပဲ။ ပိန္ေတာ့ အေတာ္ပိန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိန္တာေကာင္းပါတယ္။ ၀ရင္ ေရာဂါစံု ၀င္ေနဦး မယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ က်န္းမာပံုပါပဲ။ “မင္းကလဲ ဘာမွကို ေသေသခ်ာခ်ာမေျပာဘူး၊” ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ဦး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရ။ အဲဒီ မစ္စတာဂမ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ေတြ႔ရတာ။ အခုဟာ အေျခအေနက က်ေနာ့္လိုေကာင္မ်ဳိး အနားကပ္ဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း က်ေနာ့္ကို စပယ္ရွယ္ပါ၀ါတို႔၊ အေမြစားအေမြခံတို႔ ေၾကညာထားတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်င္း ဒီေလာက္ရင္းတယ္ဆိုတာေတာင္ ဘယ္သူမွ သိတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ေတြ႔ရသေလာက္ပဲ ေျပာႏုိင္မယ္။ မေက်နပ္ရင္လည္း ကိုယ့္ဖာသာပဲ သြားၾကည့္ေတာ့၊ ဟုတ္တယ္။
က်ေနာ္သိတယ္၊ ဒီေလာက္ပဲသိတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တိုမယ္ဆိုတာ။ ဟို … အယူခံကိစၥ လည္း ဘာမွ ထပ္မထူးေသးဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ဦးၾကည္၀င္းတို႔လည္း လုပ္ေနတာပဲ …
ေအာ္ … ေနာက္ဆံုးသတင္းေတြ က်န္သြားဦးမလို႔။ ဦးတင္ဦးကို ေနာက္ထပ္ တႏွစ္ သက္တမ္း တိုးလိုက္တယ္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ………. ဟို လူ႔အခြင့္အေရးအထူးကိုယ္စားလွယ္ဆိုလား၊ အဲဒီ လူႀကီး မနက္ျဖန္ ျမန္မာျပည္သြားမယ္တဲ့။ အဲဒါေတြလည္း စဥ္းစားေပးထားဦး။ က်ေနာ္ ေမးစရာေတြ ေပၚလာမွာ။ အိုေက အိုေက …. ေျငာင္းၿပီဆိုတာကေနေတာင္ အေတာ္မ်ားသြား ၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနေကာင္းပါေစ … က်န္းမာပါေစ … ျမန္ျမန္ ၀င္စားႏိုင္ပါေစ … (အဲဒါေတာ့ က်ေနာ့္ ႀကီးေဒၚႀကီးေျပာလို႔ေနာ္)
က်ေနာ့္ဆီ စာျပန္ႏုိင္ပါေစ … လူၾကံဳျမန္ျမန္ရွိပါေစ …
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတဲ့ …
က်ေနာ္
ပီအက္။ ။ က်ေနာ္ ဟိုးတေခါက္တုန္းက စန္ထရမ္ပို႔လိုက္တာ ရေသးလား။ ေသာက္ရ တာေရာ အဆင္ေျပလား။ အဲဒီေဆးေသာက္ၿပီးမွ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း ပိုျဖစ္သလား။ အခုမွပဲ ေမးရေတာ့တယ္။

ေမးခြန္းႀကီးတခု

ေခါင္းထဲမွာ ဒီရက္ပိုင္း ေမးခြန္းတခုက ထပ္ခါတလဲလဲ တံခါးလာေခါက္ေနတယ္။ အန္စီဂ်ီယူဘီ၊ အန္စီယူဘီ၊ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးလႊတ္ေတာ္၊ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးအစိုးရ စတဲ့အသံေတြ …
ညီညြတ္ၾကပါ၊ ညီညြတ္ဖို႔လိုၿပီ၊ ညီညြတ္ေရး အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြ …
အေမရိကန္သမၼတအသစ္ကေလးက စီးပြားေရး ျပန္ၿပီးနာလံထူလာေအာင္လုပ္မယ့္ သူ႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ကြန္ဂရက္ကေနအတည္ျပဳေပးဖို႔ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနတာေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြက ဘဏ္ႀကီးေတြရဲ႕ အမႈေဆာင္အရာရွိႀကီးေတြကို ေခၚၿပီး ေမးလိုက္ ျမန္းလိုက္၊ ႀကိမ္းလိုက္ ေမာင္းလိုက္၊ အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြကိုေခၚၿပီး ႀကိမ္းလိုက္ ေမာင္းလိုက္ လုပ္ေနတာ ေတြ …
ဒီၾကားထဲမွာ မေသ႐ံုတမယ္ ႏုိင္ငံေရးအသက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့သူေတြက ခါေတာ္မီ ႏိုင္ငံေရး စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ၊ ကိုယ္တိုင္က မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့၊ တည္ေဆာက္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အျပင္းအထန္ အေလးအနက္ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့ “ညီညြတ္ေရး” ဆုိတာကို လွ်ာအရသာခံၿပီး “ႏွိပ္ပလိုက္မယ္” ဆိုတဲ့ အတြင္းစိတ္အခံနဲ႔ ေရးၾက၊ ေျပာၾက၊ တြတ္ထိုးၾက တာေတြကလည္း ေတြ႔လာ ၾကားလာရျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေမးခြန္းက အဆက္မျပတ္ တံခါး လာလာေခါက္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေမးခြန္းက ဒီလိုပါ … “Are we ready to govern?” “က်ေနာ္တို႔ေတြ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီလား။”
ဒီေမးခြန္းမွာ We လို႔ သံုးလိုက္တဲ့အတြက္ ဒီဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္မွာလားလို႔ ေတာ့ ဒိြဟမပြားလိုက္ပါနဲ႔။ ပမာျပဳ တင္စားထားတဲ့ ေမးခြန္းပါ။
ႏုိင္ငံတခုကိုအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားခင္ဗ်ာ။ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေလးတခုကုိအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားခင္ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ႏုိင္ငံေလးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ စိတ္နာၾကမလားမေျပာတတ္ဘူး။ တကယ္က ျမန္မာ ျပည္ဆိုတာ ႏုိင္ငံငယ္ေလးပါ။ အေမရိကန္ရဲ႕ ျပည္နယ္ ၅၀ ထဲမွာ လူဦးေရအမ်ားဆံုး ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္နဲ႔ ပဥၥမ လူဦးေရအမ်ားဆံုး အီလီႏိြဳင္းျပည္နယ္ ႏွစ္ခုေပါင္းလူဦးေရ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စာရင္းေတြအရပါ။
လက္ရွိ စစ္အစိုးရထက္ သာမွာပါလိုေတာ့ မေျဖပါနဲ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာလူထုဟာ ညံ့ဖ်င္း ႏံုခ်ာလွတဲ့ အခုစစ္အစိုးရဒဏ္ ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ညံ့ဖ်င္း ႏံုခ်ာလွတဲ့ ဘယ္လို အစိုးရမ်ဳိးကိုမွ၊ စစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မစစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လံုေလာက္သည္ထက္ ပိုလြန္းေနပါၿပီ။
ဒီေမးခြန္းကို ဒီပုိ႔စ္မွာ အေျဖရွာဖို႔ မႀကိဳးစားေသးပါဘူး။ ေမးခြန္းပဲ ထုတ္ပါရေစဦး။
“ႏုိင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားခင္ဗ်ာ။”

မဲျပာပုဆိုးမ်ား လြယ္မွတ္လို႔

တခါလာ မဲျပာပုဆိုးေတြခ်ည္းပဲလို႔
ေယာဆရာကဆုိသဗ်ာ
ဒီအသံၾကားေတာ့
ကိုယ္လည္း ေၾကာက္ျပာျပာျဖစ္လာ။
သူမ်ားေျပာလို႔ ျပာသည္လား
ကိုယ့္ဖာသာ နဂိုထဲက ျပာၿပီးသားလားဆိုတာေတာ့
မေသခ်ာ
ဒါလည္း ညႇာညႇာတာတာေျပာတာပဲျဖစ္မွာ။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ
ကမာၻႀကီးကိုက မဲျပာပုဆိုးျဖစ္ေနတာ
က်ေနာ္က ဘာမ်ားမို႔လို႔ ဒါကိုေျပာင္းႏိုင္မွာ
ေျပာတဲ့ ေယာဆရာ
မညႇာမတာ ေျပာရက္လိုက္ေလတာ။
ႏုစဥ္ကေတာ့ ကမာၻကို ခါးေစာင္းတင္ပစ္ခဲ့ခ်င္တာ
ရင့္လာ ရင့္လာ ရင့္လာ …
ခါးနာ ခါးနာ ခါးနာ …
ကမာၻႀကီးဟာ ဆူးေတြနဲ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ့္အေမသာ ကန္းဆတ္စ္မွာေမြး
က်ေနာ့္အေဖက ကင္ညာမွာေမြး
က်ေနာ္က အေမရိကားမွာ ေမြး
ဒီလိုသာဆို က်ေနာ္လည္း …
“Yes, We Can”, “Change is coming to Burmese Exile”
ဟားဟားဟား … ဟားဟားဟား …

အုိဘားမား

သူ သမၼတျဖစ္ၿပီ။
အားလံုးေပ်ာ္ၾကသည္။
ကိုယ္လည္း ေရာေပ်ာ္သည္။
တကယ္ကေတာ့ ဒီအေပ်ာ္က အတုျဖစ္သည္။
ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ေပ်ာ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုယ္ အစစ္အမွန္ေပ်ာ္ခ်င္သည္။
ေပ်ာ္ခြင့္ရမည္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္သည္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေပၚမွာ ကိုယ္ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာပါသည္။

မဂၤလာမရွိတဲ့ကဗ်ာ

တေယာက္ထဲ မဟုတ္ေပမယ့္
အထီးက်န္ …
မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူေတြနဲ႔
ေ၀းေနရတာက မဂၤလာတပါးပါေလ။
ဒါေပမယ့္ …
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ အတူမေနရတာက
မဂၤလာနဲ႔ေ၀းေန။

ေမေမ့ဆီက လာတဲ့စာ

ဒီကေန႔ ေမ့ (ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးက အေမကို “ေမ”၊ အေဖကို “ေဖ” ဆိုၿပီး တလံုးစီပဲေခၚၾကတယ္။) ဆီက စာတေစာင္ရတယ္။ စာအိတ္နဲ႔၊ တံဆိပ္ေခါင္းနဲ႔၊ စာတိုက္က လာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ တသက္လံုး ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔ရစရာမရွိတဲ့ လက္ေရးနဲ႔ စာရြက္ေပၚ မွာေရးထားတာကို Scan ဖတ္ၿပီး ဦးေလးတေယာက္က email နဲ႔ ပုိ႔ေပးလိုက္တာ။
မိုင္ေပါင္း ေသာင္းနဲ႔ခ်ီေ၀းတဲ့ေနရာကေနလာတဲ့ စာ၊ ေရးတဲ့လူက ေမြးမိခင္ကိုယ္တိုင္၊ ဒါေတြနဲ႔တင္ပဲ စာေလးတေစာင္ရဲ႕ ထပ္ေဆာင္းတန္ဖိုးေတြက အႏိႈင္းအဆမဲ့ေလရဲ႕။
ေအာ္ … ကိုယ္ကမွ မိုင္ေသာင္းခ်ီေ၀းေနေပမယ့္ ေမြးမိခင္ရဲ႕လက္ေရးနဲ႔စာကို ဖတ္ခြင့္ရေနပါ ေသးတယ္။ စာေရးမယ့္ ေမြးမိခင္ မရွိေတာ့တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရွိေနေသးေပမယ့္ ဖတ္ခြင့္မရၾကတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လူခ်င္းေတြ႔ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ့္လို ဖုန္းေလးနဲ႔ ေတာင္ စကားေျပာခြင့္မရၾကတ့ဲ ကိုယ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူတို႔ေတြ သူတို႔ေတြအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ … ကိုယ့္ရဲ႕အလြမ္းစိတ္အတြက္ ေျဖသာစရာေတြပါေလ …

မီးတြင္းထဲက ထြက္လာၿပီ …

အရင္ပို႔စ္မွာေျပာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို (အခုေတာ့ သူ ဘယ္သူဆိုတာ ဖြက္ထားဦးမယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သိသြားမွာပါ။) ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီးတဲ့အေၾကာင္း အရင္ဆံုး အေၾကာင္း ၾကားတုန္းက “ေမြးတုန္းဖြားတုန္း မီးတြင္း ထဲမွာပဲရွိေသးတာမို႔ အမ်ားႀကီးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေနာ။” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

အခုေတာ့ မီးတြင္းထဲက ထြက္လာပါၿပီ။ ဘေလာ္ဂါ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္မ်ား ၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ အခက္အခဲေတြကို လည္း ညီေတာ္ေမာင့္အကူအညီနဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျဖရွင္းၿပီး၊ ေျဖရွင္းဆဲ ဆိုေတာ့ ဒါလည္း ပူစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ္လက္အဂၤါစံုရဲ႕လား၊ ေရာဂါဘယကင္းရဲ႕လား ေသခ်ာစစ္ေဆး၊ သန္႔စင္ေဆးေၾကာ၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ေပါင္ဒါမႈန္႔ ေလး ဘာေလးလိမ္း၊ အႏွီးျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ပတ္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာ့ ထားဦးမွ။ ေလစိမ္းအတိုက္ခံလုိ႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ အင္း ……………. ပူစရာေတြက တပံုတပင္ရွိေနေသး ………..

ဒါေပမယ့္လည္း စလုပ္ၿပီးကတည္းက သြားလည္း ဘေလာ့ဂ္စိတ္၊ စားလည္း ဘေလာ့ဂ္စိတ္၊ အလုပ္လုပ္လည္း ဘေလာ့ဂ္စိတ္၊ အိပ္ရာထဲ၀င္ေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂ္စိတ္ ……..

ဒီေလာက္ စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ တကယ့္ကို မထင္ခဲ့ဘူး၊ အံ့ေရာ ….

မွန္ကူကြက္ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု

အင္မတန္နီးစပ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ သူလည္း ထင္ရွားတဲ့ ဘေလာ္ဂါတေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကဗ်ာေရး စာေရးကလည္း အင္မတန္ေကာင္းတဲ့သူတေယာက္ေပါ့။
အခုေတာ့ သူက တေနရာ ကိုယ္က တေနရာပါ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လဲ ေမ့ေလာက္မွတခါ ဆိုတာလို အဆက္အသြယ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ နီးစပ္စဲ၊ ခ်စ္ခင္ဆဲပါပဲ။
သူနဲ႔ ကိုယ္က အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ တူတယ္လို႔လည္းထင္တာပဲ။ အဲဒီအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အခု "မွန္ကူကြက္" လည္း ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မက္ခဲ့ႀကၿီး ခုခ်ိန္ထိ အေကာင္အထည္မျဖစ္ေသးတဲ့ အိပ္မက္ေပါ့။ ဂ်ာနယ္ မဂ`ဂဇင္းတခု လုပ္ၾကဖို႔ပါ။ အႀကိမ္ ႀကိမ္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကဖူး၊ အမ်ားႀကီး စိတ္ကူးအေတြးေတြ ဖလွယ္ခဲ့ၾကဖူး၊ လုပ္ၾကမယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္၊ လုပ္ၿပီေဟ့လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေ`ၾကြး ေက်ာ္ခဲ့ၾကဖူးၿပီး ခုထိမျဖစ္ေသးတ့ဲ အိပ္မက္ပါ။
ကိုယ္ကလည္း နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီ ေဖေဇာ္ဂ်ီ ႏွိပ္စက္တာနဲ႔ပဲ တခုမွ အဆင္ေျပေျပ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခု ညီေတာ္ေမာင္အကူအညီနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ျခင္းပဲ ဒီနာမည္ကို ေရြးျဖစ္လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူတူေရြးခဲ့ဖူးတဲ့နာမည္ပါ။ ဒီနာမည္ကို သူလည္းပိုင္ပါတယ္။ သူကေတာင္ ပိုပိုင္မလားပဲ။
ဒီနာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္လုပ္တာကို သူက စိတ္မဆိုးေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုးရင္ေတာ့လည္း မူပိုင္ခြင့္အမႈအခင္း ေတြ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္မလားပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္အရသာ အေတာ္ေတြ႔ေနၿပီ။
ရုန္းထြက္မရေတာ့ဘူးကြယ္ ...

ၾကည့္လို႔မ၀ တသသ

ေအာင္မယ္ေလး၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးရတာမ်ား ျမန္မာျပည္က ၁၅ ႏွစ္သား ၿပိဳင္စက္ဘီးအသစ္ကေလးတစီး လက္ေဆာင္ရသလို ၾကည့္လို႔မ၀ ႐ႈလို႔မ၀ တသသ ျဖစ္ေနလိုက္တာဆုိတာ။ ဘာမွလည္း မျပင္မဆင္ရေသး၊ ပက္ကင္မျဖည္ရေသးဘဲနဲ႔ကို ၾကည့္လို႔မ၀ျဖစ္ေနတာ။
ေနာက္ၿပီး အလုပ္မအားေသးေပမယ့္ ဒီဘေလာ့ဂ္နာမည္ေလး ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကိုလည္း အခု ေရွ႔ပိုင္း ပို႔စ္တ္ေတြမွာကိုပဲ တင္ဦးမွ။ ဒါက ေနာက္က်လို႔ရတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။

ကိုယ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းအစ

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၀၂ ေလာက္ကေပါ့။ တ႐ုတ္က ဘေလာ္ဂါေတြအေၾကာင္း သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္တိုက္လိုဖတ္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႔ အစြမ္းအစႀကီးမားပံုကို ေတြ႔ရေတာ့ ေအာ-ငါတို႔လည္း ဒါကိုလုပ္ရမွာေပ့ါလို႔ အေတြးရၿပီး ရင္းႏွီးသူ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အင္း-ေျပာျဖစ္ခဲ့႐ံုပါ ပဲ။ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အမ္မယ္ေလး၊ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြဆိုတာ မိုးဦးက်မွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းထြက္လာတဲ့ မိႈပြင့္ေတြလို ငြားငြားစြင့္စြင့္ ႂကြားႂကြား၀င့္၀င့္နဲ႔ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္ ဖြင့္ထြားေနလိုက္ၾက တာ။ ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ ဖတ္ရတာ မေနာပီတိ ဂြမ္းဆီထိမိပါရဲ႕။ အေကာင္းဆံုးဘေလာ့ဂ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲဆိုလားေတာင္ လုပ္ၾကမလို႔တဲ့၊ ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ။
ကို္ယ္ကေတာ့ ခုမွပဲ စလံုးေရစၿပီး စလိုက္ရပါၿပီခင္ဗ်ား။

ေက်းဇူးပါပဲကြယ္

ၾကာပါၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေလးတခု လုပ္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔လည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခုအဆင္မေျပ၊ ေနာက္တခု အဆင္မေျပနဲ႔၊ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးၿပီးေတာ့လည္း မလုပ္ေတာ့ မရႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ခ်စ္ေသာ ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ညီမျဖဴတို႔ရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႔ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။
တကယ့္ကို ၀မ္းသာရပါတယ္။

ဒီေန႔ စစမ္းၾကည့္တာပါ။

ဒီေန႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို စၿပီး အသက္သြင္းလုိက္ၿပီ။ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာ အစုံအလင္ လာဖတ္ၾကေနာ္။